Een paar keer per jaar zijn er oudercontacten op school. Je krijgt dan een briefje mee om in te vullen wanneer het past om een kwartiertje op gesprek te komen. Hier nooit briefjes… Terwijl de meeste kindjes met zo’n papiertje naar huis gaan, zie ik de juf mijn kant op komen. Ik ‘krijg’ altijd een gesprek waarvoor ze extra veel tijd uittrekken… Het was al zo toen Lotte naar de kleuterschool ging en toen Robbe ook oud genoeg was kreeg ik ook de ‘eer’ om rond de tafel te zitten met de zorgleerkracht, directie, CLB,… Hoewel ik me daar echt niet op me gemak voelde en zelfs wat geïntimideerd was om tegenover hen te zitten, deed het me wel deugd dat er zoveel mensen betrokken waren. Ze staken veel zorg en moeite in hem.
Vorig jaar december trokken ze echt aan de alarmbel. Zijn gedrag was niet meer te houden in de klas, de juf zat met haar handen in het haar. En hoewel ik wist dat ik er niks aan kon doen, voelde ik me schuldig. Weer was het er eentje van mij die een last was in de klas. Althans zo nam ik het op, want de juf is er altijd duidelijk in geweest: ze wil hem helpen zodat hij zich beter voelt. Hij sloeg kwaad om zich heen naar zowel de kindjes als de juffen, kon zijn gevoelens niet uiten en werd alleen maar boos. We wisten wel waar het vandaan kwam, maar hoe moesten we ermee omgaan?!
Vandaag weer zo’n gesprek en weer zat de tafel vol: zijn juf, de zorgjuf, directie, juf van bijzonder onderwijs die hem een paar keer per week opzoekt en dan nog iemand van Traumazorg Limburg die we deze zomer hadden opgetrommeld. 2 maanden geleden hadden we een plan van aanpak gemaakt en vandaag zouden we gaan evalueren hoe het nu met hem gaat…
En het gaat goed, mijn gevoel zat juist: hij is verbaal zoveel sterker geworden! Kan zijn gevoelens uiten, weet perfect uit te leggen waarom hij een bepaald gevoel heeft. De juf introduceerde na de herfstvakantie een monsterthema, waarbij het monstertje bang, boos, verdrietig, blij,.. kan zijn. Bij elke emotie hoort een kleur om het nog wat duidelijker te maken en ik merkte al snel dat hij begon te benoemen hoe hij zich voelde. Hij tekende dan een bang monstertje en zei dat het monstertje bang was. (Robbe zelf dus 😉 )
Om zijn zelfvertrouwen te verbeteren kreeg hij van de juf een belangrijke taak: hij werd jassencontroleur. (al schiet hij in de lach bij KONTroleur 😉 ) Het is zijn taak om na te gaan of iedereen zijn jasje netjes heeft opgehangen. Dit doet hij met veel zorg en het geeft hem het gevoel dat hij ergens goed in is. En wat is er leuker dan andere kindjes erop te wijzen dat ze hun fluovestje niet op de grond mogen laten slingeren haha! Het zijn kleine dingen die hem echt vooruit helpen. We gaan de goede kant op en dat doet me deugd. Nu ben ik blij dat we nooit hebben opgegeven op die moeilijke momenten die we met hem meemaakten.
Hoewel ik liever gewoon een briefje mee krijg voor een gesprekje van een kwartier ben ik blij dat de school dit voor hem heeft willen doen. We zijn er nog niet en hebben waarschijnlijk nog een weg te gaan, maar vandaag ben ik vooral blij met dit fijne oudercontact. En samen blijven we knokken voor dat ventje, als dat geen liefde is… ❤
Wil je lezen waarom Robbe zo’n moeilijke start heeft gehad?
luidverlangen.wordpress.com 
Mooi 🤗
LikeLike