Er rent een prinses door mijn huis, achterna gezeten door de grote boze wolf. “Ik ga je oma zoeken!” roept hij. “Ik ben Roodkapje niet, ik ben Doornroosje!” reageert de prinses verontwaardigd. Ik denk er het mijne van: het lijkt eerder op een scène uit Hans en Grietje waarbij ze speelgoed hebben gebruikt in plaats van broodkruimels om de weg naar huis terug te vinden…Pff mijn huis verandert dagelijks in een slagveld.

Ik staar voor mij uit en mijn gedachten dwalen af: “Was het hier nu maar eens allemaal opgeruimd, zonder speelgoed en kleren die overal rondslingeren. Kreeg ik hier maar eens rust in plaats van dat eeuwige kabaal.” Even zie ik het voor me: thuiskomen in een opgeruimd huis en geen gezeur van hongerige, vechtende kinderen. Maar al snel denk ik aan de kusjes en knuffels die ik krijg als ik ze van school haal: “mamaaaaaaaaa!” Roept de oudste altijd, alsof ze me een week niet gezien heeft. “ik hou van jou, love you.” Zegt de jongste, waarvan ik zie dat hij moe is van zijn schooldag.

Ja, het is druk, maar dan denk ik terug aan de tijd dat ik geen kinderen had… Een mooi opgeruimd huis om in thuis te komen. Oh nee, dat was toen ook allesbehalve het geval! De momenten dat ik rust had waren er wel. En wat deed ik dan? Lekker in de zetel zitten dagdromen hoe mijn leven er als mama uit zou zien, hoe Bert het zou doen als papa en hoe ik lekker heel de dag zou kunnen moederen. En dan besef ik weer dat ik het echt niet zou kunnen missen, het gekibbel tussen Doornroosje en de grote boze wolf. Ondertussen zit het juist zo drukke duo rustig op de speelmat. “Kijk mama, Robbe is de prins. Hij heeft mij wakker gekust!” Ik lach. Dit is wat ik wou, dit is wat ik wil, gelukkig is het hier niet altijd stil.

In mijn omgeving hoor ik vaak :”Wat heb jij toch een geduld!” Ik besef dat dat zo is en dat is ook nodig bij die 2 deugnieten van ons. Ze zijn ontzettend druk en hebben beiden een pittig karakter. Maar ik ben dankbaar, heel dankbaar. Mijn wens om mama te worden was geen stil verlangen, nee het was luid, heel luid! Lang zag het er naar uit dat het niet voor ons weggelegd was. We hebben gelukkig het gat in ons hart kunnen dichten op een voor ons heel speciale manier. Nu ik er op terugkijk zou ik het niet anders willen en ben ik ervan overtuigd dat dit voor ons was voorbestemd.

Hoe we ons geluk vonden lees je hier