144. Robbe, een jaar later.

Een jaar geleden brachten Robbe en ik veel tijd met elkaar door… teveel eigenlijk. Hij hoorde gewoon elke dag naar school te gaan, maar hij mocht niet. Zijn gedrag op school was zo erg uit de hand gelopen dat hij daar niet langer welkom was. We wisten dat hij niet gemakkelijk was, maar we wisten ook waar zijn gedrag vandaan kwam. Hij voelde zich in de steek gelaten, hij voelde zich niet goed genoeg. Bezoeken met zijn mama die van het ene op het andere moment niet meer doorgingen, hij begreep er niets van. Eén ding was voor hem zeker: het lag vast aan hem…

Zo vielen we plots in een crisis waarbij onmiddellijk psychologen en psychiaters werden opgetrommeld. Er moest een diagnose komen om hem op het bijzonder onderwijs te krijgen. We zijn nu een jaar verder en Robbe kreeg geen diagnose, Robbe gaat niet naar het bijzonder onderwijs. Robbe heeft gewoon een plekje nodig waar hij begrepen wordt en vooral: waar hij Robbe mag zijn.  En dat plekje hebben we gevonden!

Robbe zit op het gemeenschapsonderwijs, een staatsschool zoals het genoemd wordt. En dat lijkt hier veel vooroordelen te krijgen. Ik zeg wat veel mensen denken en niet hardop zeggen: er zitten veel verschillende nationaliteiten op deze school en dat lijkt voor velen een reden te zijn om hun kind hier niet heen te sturen. Ik ben blij dat Robbe leert over andere culturen: enthousiast vertelde hij over het suikerfeest van zijn kameraadjes. We kunnen hen niet vroeg genoeg leren dat we allemaal evenveel waard zijn.

Hij werd er opgenomen door een team van juffen, zorgleerkrachten en door zijn klasgenootjes. Als ik ’s morgens voorbij zijn speelplein rijd, zie ik hem vrolijk rondrennen, als ik hem na school ga halen, moet ik zeuren om hem mee te krijgen omdat hij nog snel een balletje wil trappen met zijn vriendjes.

Robbe mag zijn wie hij is. Ik zie hem groeien en sterker worden. Maar ik zie ook dat de gebeurtenis van een jaar geleden een litteken heeft nagelaten… Zo gooide hij laatst met een knikker een raam van de school stuk. Dat zijn ongelukjes die kunnen gebeuren, maar zijn grootste zorg was dat de kindjes en de juf hem de volgende dag niet meer wilden… Opgelucht komt hij dan thuis: “Ze wilden nog steeds mijn vriend zijn.” Hij is er dus nog steeds niet gerust in dat mensen hem niet in de steek zullen laten.

Ze laten hem dat op school ook altijd horen: iedereen maakt wel eens een foutje, maar je blijft altijd mijn vriend. Ze zien wat hij nodig heeft. Na dit schooljaar zal hij naar het eerste leerjaar gaan. Een andere juf, een andere speelplaats en dus veel om zich zorgen om te maken. Daarom krijgt hij een iets intensiever traject om daar kennis te maken de komende maanden.

Hij ging dit weekend voor de tweede keer naar een verjaardagsfeestje van een klasgenootje en beide keren heeft hij zich geamuseerd en kreeg ik te horen dat hij flink was geweest. Wel verlegen in het begin, maar uiteindelijk met goeie rode wangen thuis gekomen 😉 Ik en onze omgeving hebben hem het afgelopen jaar helemaal zien openbloeien. Daar horen uiteraard ook de nodige streken bij, maar die nemen we er met veel plezier bij!